The force of (my) nature: een terugblik op mijn Wildernis Quest

Zes dagen offline, terug naar de basis, terug naar de natuur. Geen afleiding, geen prikkels. De zon die opkomt en ondergaat geven enigszins een besef van tijd. Wat een groot cadeau dat ik dit, een meerdaagse leiderschapstrail, wederom heb mogen ervaren. Elke keer is een trail weer anders. Niet alleen qua omgeving en deelnemers, maar vooral waar ik zelf ben. Vanuit welke plek vertel ik mijn verhaal? 

In Italië ging ik mee als deelnemer op Wildernis Quest. Een Quest onderscheidt zich van een trail, omdat hierin ook een solo onderdeel zit tijdens de reis, een periode waarin je geheel op jezelf bent. Als ik het heel kort moet houden, dan vatten de woorden ‘DEEP SHI(F)T’ het voor mij samen. De ‘DEEP SHIFT’ die ik heb doorlopen en die ik nu heb mogen oogsten, is een proces geweest van meerdere jaren. Om daar te komen moest ik door ‘DEEP SHIT’ gaan: het donker aan kijken om het licht weer te kunnen zien. In deze blog neem ik je mee op mijn persoonlijke reis en maak ik je deelgenoot van mijn worstelingen en ook mijn opgedane inzichten. Ga je mee?

De ontmoeting met de mol en de vos

‘Wat is dat daarginds?’ ‘Da’s de wildernis’ zei de mol. ‘Wees er niet bang voor.’ Het is eind september, ik logeer bij een dierbare vriendin in Friesland. Op mijn bed ligt het boek ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackesy. Op dat moment ben ik mij nog niet bewust van de diepere betekenis van deze mooie tekening en de woorden. Ook heb ik geen idee welke bijzondere ontmoetingen mij nog te wachten staan. Nog geen twee weken later vertrek ik naar Abruzzo National Park om op Wildernis Quest te gaan. De reis is begonnen.

Op weg…

We zijn aangekomen in Abruzzo National Park en wandelen door het prachtige landschap. De zon verlicht ons pad. ‘Dit is de plek’ zegt Casper, onze co-facilitator. We worden uitgenodigd voor de ‘fox walk’: we gaan op blote voeten lopen en gaan, net zoals een vos, goed voelen waar we onze voeten neerzetten. Ik ga een stukje verderop lopen en voel de zon op mijn huid, ruik de aarde en voel de nog vochtige aarde onder mijn voeten. En dan hoor ik wat…het is een schrapend geluid, alsof de grond onder mij breekt. Vlak voor mijn voeten wordt de aarde omhoog geduwd. Een mol! ‘Wauw, dit is toch niet te geloven!’ Mijn hart maakt een sprongetje. De mol is druk in de weer, ik hoor ‘m gaan en zie verse molshopen. Ik blijf verwonderd staan en voel mij verrukt. Later op de dag, wanneer de schemer begint in te zetten, kruist een ander dier mijn weg: de vos! ‘Dit is geen toeval!’ De dagen daarna blijft de vos op mijn pad komen. Zo ook tijdens mijn 24 uur solo. 

“Als ik het heel kort moet houden, dan vatten de woorden ‘DEEP SHI(F)T’ het voor mij samen. De ‘DEEP SHIFT’ die ik heb doorlopen en die ik nu heb mogen oogsten, is een proces geweest van meerdere jaren. Om daar te komen moest ik door ‘DEEP SHIT’ gaan: het donker aan kijken om het licht weer te kunnen zien.” 

“Float like a butterfly, sting like a bee”

Het is oorverdovend stil om mij heen. Ik hoor het suizen in mijn oren, ik voel het kloppen van mijn hart. Daar zit ik dan: 24 uur solo met mijn tarp op een heuvel in een schitterend landschap. De vallei strekt zich voor mij uit, de bergen omringen mij met de kleurenpracht van de bomen die al volop herfsttinten laten zien. Ik wou dat ik er meer van kon genieten. Ik zie het schitterende landschap wel, maar ik voel het niet ten diepste. Ik voel mij onrustig.

Ik worstel met het opzetten van mijn tarp. Mijn plek is mooi, volop ruimte, maar praktisch is het niet. Ik denk aan mijn voormalige vriend. Hij vond mij altijd zo praktisch, soms tot grote frustratie van zijn kant. Mijn gedachten gaan terug naar een situatie met een jas die ik destijds had gekocht. De jas was groen. Ik vond ‘m mooi en de jas was ook nog eens in de aanbieding. Dubbelfeest dus! Het enige mogelijke puntje van kritiek was dat het een herenmodel was. Dat maakte mij echter niet uit. Ik kocht de jas en liet ‘m zien aan mijn toenmalige partner. Ik was blij. Hij niet. Hij riep gefrustreerd uit: ‘Maar lieverd, het is een herenmodel! Het hoeft niet altijd praktisch te zijn, het mag ook gewoon mooi zijn!’ Ik begreep het niet, want in mijn wereld gaat praktisch en mooi prima samen.

Mijn plek voor mijn Quest is niet praktisch, maar wel mooi. Het uitzicht kan niet beter, ik heb volop ruimte (ja, ruimte!). Ik heb echter geen bruikbare boom of bomen waar ik mijn tarp aan vast kan maken. Ik ga in de weer met mijn wandelstokken, zodat ik hier mijn tarp aan kan bevestigen. Wat een missie! Ik worstel, en worstel en ben zo ontzettend druk met het opzetten van mijn tarp, dat ik vergeet om er echt te zijn. Ik wil zo graag een comfortabele en veilige plek voor mijzelf creëren, zodat ik kan schuilen wanneer het nodig is. Het lukt niet.

Ik worstel verder en word boos. Boos op mijzelf. Boos op het feit dat ik voor deze ervaring ook nog eens geld heb betaald. Boos op wie of wat dan ook. ‘Mag het dan nooit eens even makkelijk gaan? Moeiteloos?’ Ik ga door met mijn missie. Uiteindelijk kom ik tot het inzicht om de tarp te draaien vanwege de wind en heb ik rotsblokken gevonden waarmee ik de tarp strak kan spannen. ‘Zo, hier zou mijn vader trots op zijn geweest!’ Ik klop mijn korte broek af, veeg het zweet van mijn voorhoofd. Nooit gedacht dat ik zoveel energie kon verbranden met het opzetten van een tarp. ‘He he, nu kan ik settelen en mij overgeven’. Niets is minder waar. Ik kom tot de ontdekking dat mijn slaapmatje naar beneden glijdt. ‘Serieus? Dit meen je toch niet?’ Ik test de locatie van mijn matje, 10 cm opschuiven naar links, 5 cm opschuiven naar rechts. Iets naar beneden, iets naar boven. Kansloze missie. Ik ben er echter zo druk mee, dat ik helemaal niet door heb dat een wesp op mijn matje is geland. Ik verschuif wederom en leun met mijn volle gewicht op de wesp…’Ook dat nog!’ Ik heb zin om te schreeuwen, maar doe het niet. De woorden ‘float like a butterfly, sting like a bee’ komen voorbij. Ik ben helemaal niet aan het ‘floaten’! Allesbehalve. Mijn frustratie is compleet. Totdat ik eindelijk het inzicht krijg: ‘Piety, dit is het. Je kan nog zo hard werken, iets waar je goed in bent en wat je ook veel heeft opgeleverd, maar het is nu niet meer dienend en helpend. Het is tijd om je over te geven. Los te laten. Accepteren dat dit het is. En te weten dat je veilig bent in jezelf. Die tarp is goed genoeg opgezet en zal je beschermen indien nodig. Je hoeft niet bang te zijn. Ga zitten en geniet van wat er is’.

Terwijl ik mij langzaam begin over te geven, begint de schemer in te zetten. Het wordt koud en donker. De maan verschijnt en hier en daar fonkelt een ster. Ik word zo opgeslokt door het kijken naar de maan, dat ik eerst niet in de gaten heb dat ik een bezoeker heb. Plots hoor ik een heel zacht geritsel naast mij en wie loopt daar op nog geen twee meter afstand? De vos. Hij kijkt mij aan met zijn pientere ogen en loopt naar mijn tarp. Het lijkt wel alsof hij mijn ‘vossenhol’ voor de nacht even komt inspecteren. ‘Dat is mijn hol voor vannacht’ zeg ik tegen de vos. De vos kijkt nog even naar mij en loopt daarna door. Ik voel een diep vertrouwen en weten: ik ben veilig.

‘Wat is dat daarginds?’ ‘Da’s de wildernis’ zei de mol. ‘Wees er niet bang voor.’

De betekenis van de ontmoeting met de mol en de vos

De nacht is voorbij, de zon komt op. De Quest zit er op. Ik pak mijn tarp in, rol mijn matje op en wandel terug naar de Refugio. Ik denk aan het bijbelverhaal van de verloren zoon die terugkeert en warm welkom wordt geheten door zijn vader. Zo voelt dit ook op een bepaalde manier. Ik mijmer over de ontmoeting met de mol en de vos. Wat willen beide dieren mij vertellen?

De mol is zo goed als blind en vraagt om de wereld op een andere manier waar te nemen. De mol bevestigt mij dat ik mag vertrouwen op mijn zintuigen, op mijn voelen. Het vraagt ook te kijken naar mijn eigen oordeel. Waar was of ben ik blind voor? Het is een vraag waarop ik het antwoord al diep van binnen weet. Daarnaast maakt de mol allerlei verschillende gangen en kamers voor verschillende doeleinden en staat de mol symbool voor de familielijn. Dit is voor mij de laatste tijd een groot thema geweest.

De vos vertelt mij dat ik ondeugend mag zijn, mag spelen. De mol overigens ook. Wist je dat de mol symbool kan staan als adventure guide? Nou, dat trekt mij wel! Ik voel ergens een verlangen om mijzelf te ‘rewilden’, mijn ware natuur nog meer te ontdekken en te laten zien. Misschien dat ik daarom ook wel zo’n behoefte voel om mij onder te dompelen in de (rauwe) natuur?

Thuiskomen bij mijzelf: een nieuwe jas

Eenmaal terug van mijn Wildernis Quest heb ik meerdere intenties. Één daarvan is het kopen van een nieuwe jas. Inmiddels heb ik een nieuwe jas gekocht en dit is niet zomaar een jas, tenminste niet voor mij. De jas laat mij zien door welke transformatie ik ben gegaan de afgelopen jaren en dat ik letterlijk en figuurlijk een andere jas heb aangetrokken. Ik ben helder gaan zien, heb patronen doorbroken, sta (meer) stil bij mijn behoeften en geef grenzen aan waardoor ik mijzelf ruimte geef. En wauw, dat voelt goed!

Mijn vorige jas, een rode, heeft zijn functie gehad en voelt nu letterlijk en figuurlijk te krap. De rode kleur had ik toentertijd niet zelf gekozen. ‘Waarom niet?’ vraag je je wellicht af. Dat ging heel onbewust. Ik had een jas nodig voor mijn solo trail naar Engeland voor het wandelen van de South West Coast Path. ‘Doe maar rood’ zei mijn moeder, ‘dan val je tenminste op als er wat is.’ Ik wou eigenlijk liever groen. Of blauw. Ik kocht rood. Ik stond toen niet stil bij wat ik eigenlijk zelf ten diepste wou. Het enige wat ik toen dacht was ‘ok, dan doe ik rood’. Meer om mijn ouders gerust te stellen in plaats van mijn eigen gemoedsrust.

Nu is het blauw geworden. Een blauwe jas. Ik heb de jas thuis laten bezorgen zodat ik goed kon voelen of dit mijn jas was. Eenmaal de knoop doorgehakt belde ik mijn ouders terwijl ik de nieuwe jas aanhad. ‘Mooi’ zei mijn vader, ‘dan zien ze je tenminste in het bos’. Ik moest lachen. Sommige dingen verander je niet en zijn ook goed zoals ze zijn. Zolang ik mij er maar comfortabel in voel en weet waar het voor mij over gaat. Oh en die groene jas? Die heb ik enkele jaren geleden aan mijn toenmalige vriend gegeven. Heel eerlijk was de jas hem op het lijf geschreven.